Pilipino Ako

Isa na yata sa mga pangarap ko ay ang malibot ang buong mundo.  Tila ba sa litrato ko na lang mapagmamasdan ang magarang 'Statue of Liberty' sa New York, ang 'Eiffel Tower' sa Paris at ang 'Disneyland' sa Los Angeles.  Kaya naman sabi ko noon sa sarili ko, magiging kuntento na ako kapag nakapaglakbay na ako sa ibang bansa.  Matapakan ko man lang ang lupa ng mga banyaga,  lubhang magiging masaya na ako.  Ngunit  nang nabigyan na nga ako ng pagkakataong makapunta sa tatlo sa mga karatig na bansa ng aking mahal na bayan,  napagtanto ko namang  gaano man kaganda ang mga istruktura sa mga lugar na iyon, gaano man kamoderno ang kanilang mga kagamitan, ang angking ganda pa rin ng 'Perlas ng Silangan' ang hinahanap- hanap ko.  

lakbayin natin ang Pilipinas!

Palawan, Philippines

Pilipinas: Perlas ng Silangan

Minsan nang may nagsabi sa kin: 'The Philippines USED to be a paradise.'  Nakakalungkot mang isipin, ito ay isa lamang repleksyon ng mga pananaw ng mga banyaga sa estado ngayon ng bansang ipinagmamalaki ko. Marahil nga ay lubhang malaki na ang ipinagbago ng Pilipinas.  Base sa mga nakikita kong litrato, lubha ngang mas malinis at maayos ang bansa noong una.  Mas kagalang-galang tingnan ang mga tao sa suot nilang Baro't Saya at Barong Tagalog.  Pero sa kabila ng lahat ng ito ay minamahal ko pa rin ang bansang ito. Iba pa rin kasi ang paghangang nararanasan ko kapag nakikita ko ang mga kabundukang pinatibay ng panahon at ang mga karagatang nananatiling matatag sa paglipas ng mga taon.  Sa Pilipinas lamang kasi matatagpuan ang perpektong hugis ng Bulkang Mayon, ang nakakatakam na Chocolate Hills at ang mapuputing buhangin ng Boracay. 

Napakaganda nga naman ng Pilipinas.  Hindi lang talaga kaaya-aya ang pamamalakad dito.  Saan man ako mapadpad dito, may mga katiwalian.  Pakalat-kalat lamang ang mga pulis na nangongotong, mga negosyanteng hindi nagbabayad ng buwis,  at mga kabataang nagdodroga at kumikitil ng buhay ng mga sanggol sa kanilang sinapupunan.

Isa man ang bansa sa may pinakamalaking populasyon ng mga Katoliko sa mundo, lumalabag din naman ang karamihan sa mga kautusan ng Diyos.  Ilang lider na rin ang dumaan sa bansang ito.  Ang ilan sa mga nabanggit ay lubahng matatalino, may integridad, maka-Diyos at maka-masa ngunit hindi pa rin sila naging daan upang maging maunlad na ang bansa.  May pag-asa pa ba talaga ang bansang ito?  Hindi kaya tuluyan na tayong malulugmok sa putik ng kasakiman?

Bakit nga ba hindi pa umuunlad ang Pilipinas?  Dahil ba sa korupsyon, sa mga iilang taong sinasarili ang pondo ng bansa o sa lumolobong populasyon ng bansa?  Para sa akin, wala sa mga nabanggit ang dahilan.  Sa totoo lang, tila ba ang mga dugong nananalaytay sa atin ang nagiging hadlang sa inaasam nating kaunlaran.  Para bang palagi na lamang may mga paksyon sa bansa.  Nandyan ang 'Administrasyon laban sa Oposisyon,' ang mga 'Kapuso' at 'Kapamilya,' mayaman at mahirap.  Puro na lamang bangayan, alitan. Kabilang na nga tayo sa 'Political Wars' at 'Network War.'

Sa kabila ng mga katiwalian, bulok na sistema, at kasakimang namamayani sa  lipunang ginagalawan  ko ay ikinararangal ko pa rin ang lahi ko. Bakit nga ba? Kasi, kung bibigyan ako ng isa pang buhay, nanaisin ko pa ring maging isang Pilipino.  Mas pipiliin ko pa ring maglakad sa magandang baybayin ng Puerto Galera at Boracay, magsimba sa milagrosong dambana ng Mahal na Nazareno at makilahok sa prusisyon tuwing Mahal na Araw.  Hahanap-hanapin ko pa rin ang adobo, sinigang at laing.  Kasasabikan ko pa ring marinig ang magagandang timbre ng boses nina Regine Velasquez, Charice, Jonalyn Viray at Brenan Espatinez. Makapag suot man ako ng Louis Vuitton, Gucci at Chanel,  iba pa rin talaga ang mga payak na damit na mabibili sa murang halaga sa Divisoria.  Talaga nga namang kahit saan man ako mapadpad, ang dugong Pilipino pa rin ang mananalaytay sa aking pagkatao.

Sa tuwing nakikita ko ang sarili ko sa salamin, napapansin ko ang kayumanggi kong balat, ang pango kong ilong at ang itim kong buhok.  Bakit nga ba hindi na lang ako nagkaroon ng balat ng mga Amerikano, matangos na ilong ng mga Ingles at kakaibang kulay ng buhok ng mga Pranses?  Nang mapunta ako sa ibang lugar, napagtanto ko na ang mga nabanggit ang nagsisilbing pagkakakilanlan ko.  Kahit na kitang-kita ang pagka Pilipino ko, napagkamalan pa rin akong Intsik, Koreana at Malay.  Datapwat sa paglipas ng araw, isa pa rin ang sinasabi ko sa buong mundo: "I am a Filipina."

Nagmamahal,

Maica Angelle

Ang Ilang Litrato at Video ay Kinopya Mula sa:
http://www.youtube.com/watch?v=R6qZx85sqrE
http://members.virtualtourist.com/m/1fef5/702/
http://www.asiaclassictours.com/philippinesvacation-palawanadventure/64

http://www.fanpop.com/spots/the-philippines/images/483795/title/philippines-photo

http://landoc.weebly.com/

http://oninross.deviantart.com/art/proud-to-be-pinoy-56521286

http://markgosingtian.tumblr.com/

Detour

Change                                                                

Strange as it may seem, this is the most random thing in my world right now. Like the dawn of another era or the birth of another year, a new chapter of my life is starting anew. Even the way I start and end my day involve lots of transformations.

Changes can be good or bad. Either way, those are inevitable. Making room for the said changes though is like taking a detour- there are no ifs and buts, just twists and turns.

Sometimes, some things just don't last. Some gadgets we've gotten used to come and go. In my case, I had to let go of Samsung SGH-D830 this week. Honestly, I didn't expect that I'd feel this way when my Samsung phone was taken away from me last Sunday. I guess the four tough years that I've spent with this gadget is still incomparable to the hype that much modern ones can bring. I really miss my white slim fit phone and it will really take time before I'll get used to a new phone in my life.

As I made room for new gadgets in my life, I also had drastic variances in my daily routine. Well, since I was diagnosed with a hypoactive thyroid gland (which means that I have a sluggish metabolism) last January, I stopped dieting. I just felt too hopeless to live with this condition. However, I finally realized that I won't let my condition from doing the things I love like dieting and exercising. Now, my lazy mornings are energized with more intense dance work-outs. I'm also moderating my calorie intake. I may still have a lot of weight to lose but with enough motivation, medication, and determination, I'll definitely get that slim body, right?

I was dancing my way through the week when I came across this video about the NLE (Nurse Licensure Exam) in the Philippines today. According to the video, there is a great possibility that board exam results can be switched. With P100,000, the real board flunkers can get their licenses by claiming the board ratings of some passers. If this is true, the Licensure Examination in the country will be put to waste. Why work hard for it when other can aquire licenses through money anyway? I greatly condemn people who engage themselves in such acts. They are the ordinary Filipinos who curse the rotten political system in the country today. They are among those who want to put the corrupt politicians behind bars while they commit corruption at their own costs too. What a shame! I've entrusted my future to these people and if they want to dignify their reputation, they have to stop playing dirty. After all, money can't buy dignity.

Through it all, I've realized that life involves a lot of choices. There are lots of roads to take, lots of bumps along the way. However, it's comforting to know that no matter how many U-turns or detours we take, God will still be with us along the way.

Credits:
http://blurbomat.com/2009/03/17/detour-on-the-floor/
http://www.youtube.com/watch?v=rmeaOkwtFZY


Lovelots,
Maica Angelle